Zobaczyć muzykę. Notacja polskiej partytury współczesnej

Ewa Kowalska-Zając
Łódź 2019
ISBN: 978-83-60929-72-8
objętość: 414 stron
cena: 55 zł

ZAWARTOŚĆ

 
• Wstęp

Część I Rozwój notacji muzycznej w XX wieku

• Rozdział 1. Notacja jako ogniwo łańcucha komunikacyjnego
  1.1 Rola i funkcje notacji
  1.2 Terminologia i klasyfikacje zjawiska
• Rozdział 2. Modyfikacje notacji tradycyjnej
  2.1 Tendencja do standaryzacji zapisu
  2.2 Reformy notacji tradycyjnej
        2.2.1. Notacja symboliczna (alfabetyczna i numeryczna)
        2.2.2. Notacja symboliczno-geometryczna (liniowa, tabulaturowa)
        2.2.3. Notacja graficzna i muzyczna stenografia
  2.3 W poszukiwaniu notacji idealnej
• Rozdział 3. Procesy stymulujące rozwój XX-wiecznej notacji
  3.1 Rozwój i przemiany w zakresie organizacji materiału dźwiękowego
  3.2 Porzucenie tradycji organizacji czasu
  3.3 Indeterminizm formy
• Rozdział 4. Nowe rozwiązania notacyjne
  4.1 Intermedializacja sztuki i jej notacyjne konsekwencje
  4.2 Partytury słowne i event scores
  4.3 Grafika muzyczna
        4.3.1. Geneza
        4.3.2 Próba definicji
        4.3.3. U źródeł – December 1952
        4.3.4. Grafika muzyczna jako narzędzie komunikacji

Część II Rozwiązania notacyjne w partyturach kompozytorów polskich II połowy XX wieku

• Rozdział 5. Polska szkoła kompozytorska – indywidualne strategie twórcze
  5.1 Bogusława Schaeffera droga od „punktu zerowego” do kresu „możliwości muzyki”
  5.2 Notacyjne ekwiwalenty Calderowskich mobili – idea alegoryzmu kontrolowanego Witolda Lutosławskiego i jej rezonans w polskiej twórczości kompozytorskiej
  5.3 Zapis kompozycji unistycznych – Zygmunta Krauzego notacyjne ekwiwalenty dla „optymistycznej homogeniczności” dzieł Władysława Strzemińskiego
  5.4 Stymulujący wpływ techniki sonorystycznej na rozwój notacji: Penderecki, Szalonek, Górecki
• Rozdział 6. Gatunkowe determinanty
  6.1 „Fingerprint” partytury symfonicznej
  6.2 Nowe rozwiązania notacyjne partytury wokalnych i wokalno-instrumentalnych
  6.3 Partytury kameralne – aspekt notacyjny mobilności, poliwersyjności i indeterminizmu formy
• Rozdział 7. Notacja determinowana medium wykonawczym
  7.1 Zapis kompozycji parateatralnych (teatr instrumentalny i happening)
  7.2 Zapis kompozycji elektroakustycznych
• Rozdział 8. Wizualizacja partytury
  8.1 Muzyka inspirowana obrazem
  8.2 Notacja graficzna i gatunek grafiki muzycznej w twórczości polskich kompozytorów II połowy XX wieku
• Podsumowanie
• Aneksy
• Spis przykładów nutowych i tabel
• Bibliografia
• Indeks nazwisk
• Summary

ZE WSTĘPU

 
Czy można nie będąc synestetą zobaczyć muzykę? Czy możliwe jest stworzenie wizualnych ekwiwalentów dla zjawisk muzycznych? Czy można usłyszeć – z pomocą wyobraźni – muzykę zakodowaną w dziełach plastycznych, malarstwie i grafice? Odpowiedzi na te z pozoru dziwne pytania dostarcza bogata literatura przedmiotu oraz liczne przykłady wzajemnych korespondencji pomiędzy obrazem i dźwiękiem opisane przez różnych autorów, bynajmniej nie tylko kompozytorów. Szczególnie bujne i stymulujące dla rozwoju muzyki było oddziaływanie zjawisk plastycznych na przestrzeni II połowy XX wieku, głównie w latach 60. – w czasie artystycznego fermentu i dominujących tendencji intermedialnych. Pojawiające się wówczas nowe rozwiązania graficzne w obszarze notacji nie tylko wpływały na sam zapis muzyki, ale także generowały zmiany o charakterze fundamentalnym. Dzięki nim bowiem mogły zaistnieć nowe jakości brzmieniowe, większa elastyczność fakturalna, a także nowe rozwiązania formalne w postaci bogatej palety form otwartych.