Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi

Senat Akademii Muzycznej nadał tytuł doktora honoris causa sztuki muzycznej wysoko cenionym artystom – znaczącym postaciom życia muzycznego Łodzi i Akademii. Tytuł ten otrzymali:

• Aleksander Tansman (1986)
• Profesor Kiejstut Bacewicz (1993)
• Profesor Zenon Płoszaj (1996)
• Profesor Franciszek Wesołowski (1999)
• Profesor Teresa Kubiak (2005)
• Profesor Wanda Wiłkomirska (2006)
• Jerzy Semkow (2013)
• Profesor Zygmunt Krauze (2015)
• Profesor Stanisław Firlej (2015)
• Profesor Teresa Żylis-Gara (2016)
• Irena Santor (2017)
• Jan Krenz (2018)
• Profesor Kevin Kenner (2018)
• Profesor Ewa Wycichowska (2024)
• Krystian Zimerman (2024)

Grażyna BACEWICZ

kompozytorka, skrzypaczka, pedagożka

 
Urodziła się 5 lutego 1909 roku w Łodzi. Była trzecim dzieckiem polsko-litewskiego małżeństwa Bacevičiusów. Pierwsze lekcje muzyki pobierała u swojego ojca Vincasa Bacevičiusa – skrzypka i nauczyciela. W 1920 roku wstąpiła do Liceum, a następnie Konserwatorium Muzycznego Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej. W jej klasie pobierała nauki fortepianu, natomiast gry na skrzypcach uczyła się u Feliksa Wiesenberga i Feliksa Dzierżanowskiego. Od 1921 roku uczęszczała na lekcje przedmiotów teoretycznych do nowo zatrudnionego pedagoga Kazimierza Sikorskiego. Być może to dzięki jego wpływowi zdecydowała się poświęcić komponowaniu. Po egzaminie dojrzałości zdanym w 1928 roku to właśnie klasę Sikorskiego w Konserwatorium Warszawskim wybrała jako swą główną drogę artystyczną. Nie rezygnowała z nauki gry – studiowała w klasie skrzypiec Józefa Jarzębskiego i fortepianu Józefa Turczyńskiego. W 1932 roku zdecydowała się na wyjazd do Paryża, gdzie zgłosiła się na studia uzupełniające w specjalności kompozycja u Nadii Boulanger i skrzypce u André Tourreta w École Normale de la Musique.
Po powrocie do kraju w 1933 roku Bacewiczówna podjęła pracę pedagogiczną w łódzkim konserwatorium, gdzie prowadziła zajęcia gry na skrzypcach, a także harmonii i kontrapunktu. W macierzystej uczelni uczyła w latach 1933-34 oraz 1945-46. Kompozycję wykładała w warszawskiej PWSM w latach 1966-69, od 1967 jako profesor zwyczajny.
Do początku lat 50. łączyła działalność kompozytorską z karierą koncertującej skrzypaczki, odnosząc sukcesy w obu tych dziedzinach. W 1935 została laureatką pierwszego wyróżnienia I Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie. W latach 1936-38 grała w pierwszych skrzypcach Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, którą powołał do życia Grzegorz Fitelberg. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej koncertowała solo i kameralnie (często z bratem Kiejstutem) między innymi w Hiszpanii i Francji. Czas okupacji upłynął jej pod znakiem wykonawstwa muzyki polskiej i działalności w Tajnym Związku Muzyków. W okresie powojennym odbyła liczne podróże koncertowe do Belgii, Francji, Rumunii, Czechosłowacji i Związku Radzieckiego. Z powodzeniem występowała także jako pianistka. Z czynnego życia koncertowego wycofała się w połowie lat 50.
W latach 40. Grażyna Bacewicz zyskiwała popularność i uznanie jako kompozytorka. Już przed wojną otrzymała I nagrodę na Konkursie dla kompozytorek w Paryżu (1933), jednak laury artystycznych zmagań zdobywała najczęściej na przełomie lat 40. i 50. Były to m.in. Międzynarodowy Konkurs Sztuki w Londynie (1948), Konkurs Kompozytorski im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1949), Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski w Liège (1951), Międzynarodowa Trybuna Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1960), Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski im. Królowej Elżbiety w Brukseli (1965). Otrzymała również Nagrodę Muzyczną m. Warszawy (1949), Nagrody Państwowe III i II stopnia (1952, 1956), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1955), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1960). Odznaczono ją m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zasiadała w jury polskich i zagranicznych konkursów dla instrumentalistów i kompozytorów (Poznań, Paryż, Moskwa, Neapol, Budapeszt). Ponadto w latach 1955-57 i 1960-69 pełniła funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich.
Bacewiczówna zajmowała się także twórczością literacką. jej sztuka „Jerzyki albo nie jestem ptakiem” otrzymała wyróżnienie w konkursie Ateneum, a kilka lat później była wystawiona w Teatrze Telewizji. Kompozytorka pisała też powieści i wiele opowiadań, z których znaczna część ukazała się drukiem w autobiograficznym tomiku „Znak szczególny”, wydanym już po jej śmierci (1970, 1974). W 2019 roku, z okazji 110. rocznicy urodzin i 50. rocznicy śmierci kompozytorki Polskie Wydawnictwo Muzyczne wydało powieść kryminalną „Sidła”, odkrywając ten mało znany fakt z jej życia.
Grażyna Bacewicz zmarła 17 stycznia 1969 roku w wieku 60 lat. Spoczęła w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim.

 

Kiejstut BACEWICZ

pianista, kameralista, kompozytor, pedagog

 
Urodził się 13 czerwca 1904 roku w Łodzi. Był pierwszym dzieckiem polsko-litewskiego małżeństwa Bacevičiusów. Pierwszych lekcji muzyki pobierał u swojego ojca. Kształcił się w łódzkich Liceum i Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w klasie fortepianu Antoniego Dobkiewicza. U niego kontynuował studia pianistyczne, równocześnie ucząc się kompozycji u Romana Statkowskiego i Piotra Rytla w Konserwatorium Warszawskim. Ponadto w roku 1924 rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył z tytułem magistra w roku 1931.
Czas nauki upłynął także pod znakiem koncertowania kameralnego oraz współpracy z różnymi instytucjami kultury, takimi jak Towarzystwo Muzyki Współczesnej, Towarzystwo Polskich Widowisk Artystycznych, Organizacja Ruchu Muzycznego „Ormuz” czy rozgłośnią Polskiego Radia.
W latach 1931-39 prowadził działalność pedagogiczną (w tym przez pięć lat w litewskim Kownie), publicystyczną i koncertową. Jako kameralista grał z czołowymi muzykami przedwojennej Warszawy – Stanisławą Korwin-Szymanowską, Anielą Szlemińską, Janiną Baranowicz, Tadeuszem Kowalskim i innymi. Czas okupacji spędził w stolicy, gdzie występował w polskich teatrach i kawiarniach, a także brał udział w tajnych koncertach muzyki polskiej.
Po II wojnie światowej wrócił do Łodzi. Tu uczestniczył w pracach nad restytucją szkolnictwa muzycznego. W 1945 roku zatrudniono go w konserwatorium, w którym prowadził zajęcia fortepianu i pełnił rolę akompaniatora. W tym samym czasie został dyrektorem Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, którym kierował do roku 1950. W Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej zatrudniono go w charakterze wykładowcy psychologii i etyki, a także nauki akompaniamentu i czytania a vista. Po zakończeniu okresu zarządzania szkołą średnią, zaczął pełnić w Uczelni funkcję Dziekana Wydziału Instrumentalnego (1950-57), a następnie – przez cztery kadencje – Rektora (1957-69).
W 1957 roku przyczynił się do powstania w strukturach PWSM Katedr Teorii Muzyki, Fortepianu oraz Instrumentów Orkiestrowych. Dzięki uporowi i determinacji Kiejstuta Bacewicza, z początkiem roku akademickiego 1957/58 Ministerstwo Kultury i Sztuki powołało do życia pierwszą w Polsce i przez wiele lat jedyną w kraju Katedrę Muzyki Kameralnej. Profesor kierował nią do roku 1974.
Nie porzucał działalności artystycznej, prowadząc ożywioną współpracę estradową między innymi ze skrzypaczkami Eugenią Umińską, Ireną Dubiską, Bronisławą Rotsztatówną, skrzypkami Zenonem Honorem, Zenonem Płoszajem, altowiolistami Zbigniewem Friemanem, Mieczysławem Szaleskim oraz śpiewaczkami Olgą Olginą, Teresą Żylis-Garą, Lidią Skowron, Adelą Winiarską oraz śpiewakiem Andrzejem Hiolskim. Wiele koncertował z żoną Halszką Baranowicz oraz siostrą Grażyną, z którą dokonał szeregu prawykonań i pierwszych nagrań jej utworów kameralnych. Sam komponował pieśni i utwory fortepianowe. Opublikował wiele prac naukowych z zakresu problematyki kameralistyki fortepianowej.
Kiejstut Bacewicz został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz tytułem Zasłużonego Nauczyciela. 22 maja 1993 roku Senat Akademii Muzycznej w Łodzi, w uznaniu artystycznej, naukowej i pedagogicznej wielkości, nadał Profesorowi Bacewiczowi tytuł doktora honoris causa.
Zmarł 27 sierpnia 1993 roku w Zgierzu. Spoczął w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego na Dołach w Łodzi.

Korzenie edukacji muzycznej w Łodzi sięgają połowy XIX wieku. Początkowo lekcje gry na instrumentach oraz śpiewu odbywały się w formie zajęć prywatnych. Pionierami nauczania muzyki byli między innymi pianiści Wanda Pawłowska i Adolf Prechner – pedagodzy, pochodzącego z Łodzi, wówczas kilkuletniego Artura Rubinsteina.

Założycielką pierwszej w dziejach miasta szkoły muzycznej była śpiewaczka Julia Elszewicz. Program jej placówki, uruchomionej z początkiem roku szkolnego 1893/94, obejmował naukę śpiewu, gry na instrumentach oraz przedmiotów teoretycznych. Cztery lata później drugą łódzką szkołę uruchomił pianista Daniel Böhm. Jego przedwczesna śmierć przerwała działalność placówki, a także dała możliwość rozwoju kolejnej, założonej przez braci Ignacego i Tadeusza Hanickich. Określająca się mianem „konserwatorium” szkoła mogła szczycić się szerokim zakresem nauczania oraz wysokim poziomem – sami założyciele byli absolwentami Konserwatorium Wiedeńskiego, Królewskiej Wyższej Szkoły Muzycznej w Berlinie oraz Szkoły Karla Dawydowa w Petersburgu. Grono pedagogiczne zasilali uznani muzycy, między innymi pianiści Feliks Halpern i Rudolf Strobl. Pracowała tam również Maria Bojanowska, która w 1903 roku, po zamknięciu szkoły braci Hanickich, zorganizowała własne kursy fortepianowe. Rozwój instytucji wkrótce spowodował przekształcenie jej w szkołę muzyczną. Wśród nauczycieli placówki znaleźli się uznani kompozytorzy: Alojzy Dworzaczek, Tadeusz Joteyko oraz, prowadzący lekcje historii muzyki, Zygmunt Noskowski Nie była to jedyna tego typu organizacja w mieście – łódzkich uczniów prowadzili również pedagodzy szkoły Jakuba Winieckiego oraz kursów muzycznych Antoniego Grudzińskiego.

Bez wątpienia jedną z najważniejszych postaci w historii łódzkiego szkolnictwa artystycznego była Helena Kijeńska która w 1912 roku przejęła szkołę muzyczną po Marii Bojanowskiej. Czuwanie nad konsekwentnym rozwojem placówki doprowadziło do przekształcenia jej w 1917 roku w Liceum Muzyczne, a następnie w roku 1922 – w Konserwatorium. Do coraz silniejszej pozycji szkoły przyczyniły się szeroki program nauczania i pozyskiwanie cenionych na świecie pedagogów. Wśród nich byli pianiści Egon Petri, Józef Turczyński i Antoni Dobkiewicz, śpiewaczka Adela Comte-Wilgocka, skrzypek Alfred Wiłkomirski, wiolonczelista Kazimierz Wiłkomirski oraz kompozytorzy Jan Maklakiewicz, Kazimierz Sikorski i dyrektor stołecznego Konserwatorium Henryk Melcer-Szczawiński. Dyrygentem orkiestry konserwatoryjnej był Teodor Ryder, współpracownik Filharmonii Warszawskiej, Łódzkiej Orkiestry Symfonicznej oraz Opery Lyońskiej.

Mimo licznych problemów, wynikających także z sytuacji politycznej (w tym czasie wybuch I wojny światowej), szkole udało się zachować ciągłość. Dzięki dużemu zainteresowaniu uczniów placówka rozwijała się i rozrastała. Kijeńska zdobywała fundusze na poszerzanie zbiorów bibliotecznych, zakup nowego instrumentarium oraz pozyskiwanie pedagogów, także z grona najlepszych absolwentów. Wśród osób, którym udało się zarówno osiągnąć sukces artystyczny, jak i zająć stanowiska nauczycielskie w uczelni wyróżniali się pianista, późniejszy laureat V nagrody IV Konkursu Chopinowskiego Władysław Kędra oraz rodzeństwo Bacewiczów – Grażyna i Kiejstut.

Wybuch II wojny światowej spowodował całkowity zastój oficjalnego życia kulturalnego i edukacyjnego. W grudniu 1939 roku niemiecki okupant zamknął Konserwatorium, a z jego siedziby przy ul. Krótkiej 9 (dziś Romualda Traugutta) skonfiskował instrumenty oraz zbiory biblioteki. Zagrabione mienie zostało przewiezione do Pałacu Karola Poznańskiego, gdzie wkrótce rozpoczęła działalność Städtische Musikschule – szkoła muzyczna dla młodzieży niemieckiej. Właśnie od tego momentu szkolnictwo muzyczne w Łodzi jest skupione przy dawnej fabrykanckiej rezydencji przy ul. Gdańskiej 32.

Po zakończeniu działań wojennych Helena Kijeńska z mężem Antonim Dobkiewiczem podjęli działania na rzecz reaktywowania Konserwatorium. Przy wsparciu władz miejskich oraz części pedagogów przedwojennej uczelni, którzy w czasie okupacji często prowadzili tajne nauczanie, zdecydowali, by Konserwatorium przekształcić w instytucję o charakterze społecznym. Już trzy dni po opuszczeniu Łodzi przez wojsko niemieckie, władze szkoły wkroczyły do pałacu, by w gotowej bazie, gdzie wciąż były zgromadzone instrumenty konserwatoryjne, odrodzić działalność placówki.

Jednocześnie nowe władze krajowe zaplanowały utworzenie w Łodzi państwowego konserwatorium. Dyrektorem nowo powstającej placówki mianowano Kazimierza Wiłkomirskiego, wykładowcę przedwojennej łódzkiej uczelni muzycznej. Jednak jego „organizacja” była de facto upaństwowieniem odradzającego się prywatnego Konserwatorium Kijeńskiej. Proponując swej dawnej pracodawczyni posadę wicedyrektorki i włączając ją w proces tworzenia państwowej instytucji, przekreślił jej plany na prowadzenie własnej placówki. Zaproszenie małżeństwa Kijeńskiej i Dobkiewicza do prowadzenia nowej uczelni zapewnił też Wiłkomirskiemu dostęp do ich prywatnego majątku – instrumentów, nut, książek oraz innego wyposażenia szkolnego.

Zajęcia w upaństwowionym Konserwatorium w Łodzi rozpoczęły się 24 marca 1945 roku, jeszcze przed oficjalnym otwarciem placówki (to na pamiątkę tego dnia społeczność dzisiejszej Akademii Muzycznej uroczyście obchodzi doroczne Święto Uczelni). Inauguracja pierwszej w Polsce Ludowej wyższej uczelni muzycznej odbyła się 18 kwietnia 1945 roku. Wtedy też ukonstytuowały się władze Konserwatorium w osobach rektora Kazimierza Wiłkomirskiego, prorektor Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej, dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury Kazimierza Sikorskiego, dziekan Wydziału Instrumentalnego Marii Wiłkomirskiej, dziekan Wydziału Wokalnego Adeli Comte-Wilgockiej oraz dziekana Wydziału Pedagogicznego Mieczysława Kacperczyka.

Wkrótce, zgodnie z ministerialnymi wytycznymi, Konserwatorium zostało przekształcone w Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną, kształcącą w obszarach twórczości, odtwórczości i pedagogiki. Ze struktur wyodrębniono również Państwową Średnią Szkołę Muzyczną, na której czele stanął Kiejstut Bacewicz. Obie szkoły działały we wspólnym gmachu do roku 1974.

Grono pedagogiczne PWSM tworzyli nauczyciele reprezentujący najwyższy poziom artystyczny i nauczania. Wśród zatrudnionych znaleźli się między innymi pianistka i klawesynistka Emma Altberg, pianista Władysław Kędra, skrzypaczki Grażyna Bacewicz i Irena Dubiska, śpiewaczka Olga Olgina, śpiewak Grzegorz Orłow, muzykolog Stanisław Golachowski, kompozytorzy Karol Mroszczyk, Roman Iżykowski, Kazimierz Jurdziński i Tomasz Kiesewetter oraz kolejni rektorzy uczelni: kompozytor Kazimierz Sikorski (1947-54), teoretyk muzyki Mieczysław Drobner (1954-57) oraz pianista kameralista Kiejstut Bacewicz (1957-1969). W uczelni prowadzili zajęcia również uznani dyrygenci Władysław Raczkowski, Bohdan Wodiczko, Zdzisław Górzyński oraz Józef Karol Lasocki.

Grono pedagogiczne Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej ok. 1955 r.
Siedzą od lewej: Zofia Romaszkowa, Emma Altberg, Antoni Dobkiewicz, Helena Kijeńska-Dobkiewiczowa, Maria Wiłkomirska, Helena Ilcewicz, Maria Sobolewska, Marta Osiecimska, Olga Olgina, Kiejstut Bacewicz.
Stoją od lewej: Daniel Dankowski, Roman Iżykowski, Karol Mroszczyk, Grzegorz Orłow, Jan Kucharski, Szymon Weksler, Tomasz Kiesewetter, Mieczysław Drobner, Mieczysław Kacperczyk, Władysław Raczkowski, Franciszek Wesołowski, Franciszek Jamry, Kazimierz Jurdziński, Mieczysław Szaleski, Tadeusz Paciorkiewicz.

 
To dzięki pedagogom udało się dokonać podniesienia poziomu placówki oraz poszerzania zakresu nauczania. Znakiem tego byli wybitni absolwenci oraz absolwentki, którzy opuszczali mury łódzkiej uczelni, by wkrótce podbijać estrady i sceny nie tylko w kraju, ale na świecie. Postaci wyróżniające się wśród byłych studentek i studentów to: pianiści Zbigniew Szymonowicz, Edwin Kowalik, Karol Nicze, śpiewaczki Teresa Żylis-Gara, Teresa Kubiak, Delfina Ambroziak, Krystyna Rorbach, Joanna Woś, Urszula Kryger, śpiewacy Tadeusz Kopacki, Zdzisław Klimek, Włodzimierz Zalewski, Krzysztof Bednarek i Szymon Komasa, skrzypaczki Wanda Wiłkomirska, Iwona Wojciechowska, Barbara Górzyńska, skrzypkowie Zenon Hodor, Zenon Płoszaj, Piotr Pławner, altowiolista Zbigniew Frieman, wiolonczelista Dominik Połoński, teoretyk muzyki Franciszek Wesołowski, dyrygent Jan Krenz oraz kompozytorzy Tadeusz Paciorkiewicz, Kazimierz Serocki, Bogdan Pawłowski, Jerzy Bauer, Piotr Hertel, Piotr Marczewski, Bronisław Kazimierz Przybylski i Włodzimierz Korcz. Wielu utalentowanych dawnych studentów tworzy dzisiejszą społeczność pedagogiczną swojej Alma Mater.

Długo można wymieniać też absolwentów, którzy z powodzeniem zasilali łódzkie instytucje – tworzyli Filharmonię, Operę (dziś Teatr Wielki), Operetkę (dziś Teatr Muzyczny), rozgłośnię radiową oraz szkoły muzyczne. Także w Bydgoszczy środowisko artystyczne tworzyli muzycy wykształceni przez akademików z Łodzi. Duże zainteresowanie kandydatów z województw północnych było przyczyną utworzenia w 1974 roku filii łódzkiej PWSM właśnie w mieście nad Brdą. Funkcjonowała ona do roku 1981, gdy usamodzielniła się i dała początek bydgoskiej Akademii Muzycznej.

Wielokrotne przekształcenia organizacyjne obejmowały strukturę wewnętrzną oraz status uczelni. W roku 1982 nastąpiła zmiana nazwy Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej na Akademię Muzyczną. Od roku 1999 nosi ona nazwiska swoich absolwentów i byłych pedagogów – Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów.

Intensywny rozwój artystyczny i naukowy uczelnia zawdzięcza znakomitym muzykom, wybitnym pedagogom i niezwykłym osobowościom swoich kolejnych rektorów. Byli to kolejno profesorowie:

Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi powstała w 1945 roku w oparciu o przedwojenne tradycje muzyczne Konserwatorium Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej. Od początku istnienia niezmiennie odgrywa znaczącą rolę w kształtowaniu życia muzycznego miasta i regionu. Patronami Akademii są wybitni artyści urodzeni w Łodzi: słynna kompozytorka i skrzypaczka Grażyna Bacewicz oraz Kiejstut Bacewicz, jej brat, pianista-kameralista i pedagog, wieloletni rektor Uczelni.

Łódzka Akademia Muzyczna to nowoczesna uczelnia o bogatym dorobku, otwarta na nowe formy rozwoju oraz promocji kultury i edukacji muzycznej. Wysoki poziom kształcenia w Akademii potwierdzają liczne sukcesy jej studentów i absolwentów, w tym prestiżowe stypendia oraz nagrody zdobywane na międzynarodowych i krajowych konkursach muzycznych. Co roku studenci Akademii biorą udział w jej życiu koncertowym: w koncertach orkiestry symfonicznej, smyczkowej, dętej, big bandu, chórów, zespołów kameralnych i zespołów rytmiki, w spektaklach operowych i tanecznych oraz projektach edukacyjnych adresowanych do dzieci i młodzieży.

Bogata oferta dydaktyczna Akademii obejmuje kilkadziesiąt specjalności na czterech wydziałach, w tym takie nowości, jak: kompozycja muzyki filmowej, muzyka w mediach, muzyka kościelna, instrumenty jazzowe, musical, wokalistyka estradowa, choreografia, nowe studia podyplomowe. Od roku akademickiego 2014/2015 na wybranych kierunkach Uczelnia prowadzi również studia w języku angielskim. Dopełnieniem programu studiów są kursy mistrzowskie prowadzone przez wybitnych artystów z kraju i zagranicy oraz seminaria, warsztaty i wykłady zmienne. W czasie wakacji Uczelnia organizuje Letnią Akademię Muzyki dla uczniów, studentów i absolwentów średnich szkół i uczelni muzycznych z Polski i zagranicy. Rozwinięciem tego pomysłu jest Młodzieżowa Akademia Muzyki, w ramach której młodzież muzyczna spoza Uczelni może rozwijać swoje umiejętności pod kierunkiem jej pedagogów.

Akademia rozwija kontakty międzynarodowe jako członek Europejskiego Stowarzyszenia Konserwatoriów i Akademii Muzycznych (AEC). Uczelnia uczestniczy również w programie Erasmus+, co umożliwia mobilność studentów, czyli podjęcie nauki w ramach stypendium na jednej z ponad 60 uczelni partnerskich (m.in. we Włoszech, na Litwie, Słowacji, w Niemczech, Holandii, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Francji i Belgii) oraz wymianę pedagogów.

Międzynarodowy zasięg mają również konkursy muzyczne organizowane przez Akademię: kompozytorski, obojowo-fagotowy, organowy, saksofonowy, skrzypcowy i najstarszy w Polsce konkurs poświęcony kameralistyce – Międzynarodowy Konkurs Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza z 55-letnią historią.

Uczelnia ma swoją główną siedzibę w zabytkowym pałacu, co dodaje jej uroku ponadczasowości i tworzy unikalny klimat do studiowania i koncertowania. Jednocześnie Akademia unowocześnia i rozbudowuje swoją infrastrukturę dla większego komfortu obecnych i przyszłych studentów. W październiku 2013 roku uroczyście otworzyła nowo wybudowaną Salę Koncertową ze znakomitą akustyką, wysokiej klasy systemem do nagłaśniania i nagrywania dźwięku, profesjonalnym studiem nagrań i bogatym zapleczem dydaktycznym. Z początkiem roku akademickiego 2015/2016 został oddany do użytku nowoczesny budynek Regionalnego Ośrodka Kultury, Edukacji i Dokumentacji Muzycznej, co znacznie wzbogaca ofertę edukacyjną i kulturalną uczelni, a także podnosi jakość kształcenia. Nowe inwestycje są prowadzone dzięki wsparciu finansowemu regionalnego programu operacyjnego województwa łódzkiego, norweskiego mechanizmu finansowego oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Archiwum wydarzeń artystycznych – rok 2022

Konkursy muzyczne

Koncerty cykliczne

Młodzieżowa Akademia Muzyki