XXII Międzynarodowy Konkurs Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza w Łodzi

Instytut Muzyki Kameralnej Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewicza w Łodzi zaprasza do udziału w najstarszym polskim konkursie muzyki kameralnej, którego historia liczy już ponad 60 lat. W 1995 roku konkursowi nadano imię Kiejstuta Bacewicza – jego inicjatora, wybitnego pianisty kameralisty, pedagoga, kompozytora, wieloletniego rektora Akademii Muzycznej w Łodzi. Do piętnastej edycji konkurs był imprezą międzyuczelnianą dla studentów polskich i zagranicznych uczelni muzycznych. Od 2007 roku jest przeznaczony dla wszystkich zespołów kameralnych, które spełniają wymogi regulaminu – średnia wieku wszystkich członków zespołu nie może przekraczać 30. roku życia w dniu rozpoczęcia konkursu.
 

 
HISTORIA KONKURSU

Konkurs odbywa się w Akademii Muzycznej w Łodzi co trzy lata od 1961 roku, a jego głównym organizatorem jest obecnie Instytut Muzyki Kameralnej (poprzednio Katedra Kameralistyki). Powołany do życia przez organizacje młodzieżowe przy współudziale władz łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, początkowo odbywał się pod nazwą Konkurs Muzyki Dawnej (1961, 1964), następnie jako Konkurs Muzyki Klasycznej (1968), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Kameralnej Muzyki Romantycznej (1971), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Kameralnej Polskiej Muzyki Współczesnej (1974), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Muzyki Kameralnej poświęcony twórczości Ludwiga van Beethovena oraz kompozytorów rosyjskich i radzieckich (1977), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs dla Pianistów Kameralistów (1980), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Muzyki Kameralnej poświęcony twórczości Johannesa Brahmsa (1983), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Polskiej Muzyki Kameralnej XX wieku (1986), Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Muzyki Kameralnej poświęcony twórczości Franciszka Schuberta i Józefa Haydna (1989), Międzyuczelniany Konkurs Muzyki Kameralnej poświęcony twórczości Wolfganga Amadeusza Mozarta oraz muzyce polskiej XIX i XX wieku (1992).
W 1992 roku Konkurs stał się imprezą międzynarodową, w 1995 nadano mu imię Kiejstuta Bacewicza – jego inicjatora. Do piętnastej edycji w 2004 roku był imprezą międzyuczelnianą dla studentów polskich i zagranicznych uczelni muzycznych. Od 2007 roku jest przeznaczony dla wszystkich zespołów kameralnych, w których średnia wieku członków zespołu nie przekroczy 30 lat w dniu rozpoczęcia konkursu.
Konkurs rozgrywany jest w dwóch etapach, w kilku kategoriach, z których najczęściej powtarzające się to: kwartety smyczkowe, tria, kwartety i kwintety fortepianowe oraz różnorodne duety, w tym wielokrotnie śpiew z fortepianem. Od edycji w 2007 roku zmienił się sposób klasyfikowania zespołów: do 2004 roku konkurs rozgrywany był w kilku kategoriach (tria, kwartety etc.) i w każdej oddzielnie przyznawano nagrody. Od 2007 roku wszystkie ansamble są klasyfikowane łącznie, bez względu na skład.
Kolejne edycje konkursu często miały tematy przewodnie: od muzyki dawnej (1961, 1964), przez klasyczną (1968), romantyczną (1971, 2004), twórczość wybranych kompozytorów (Ludwiga van Beethovena 1977, Johannesa Brahmsa 1983, Josepha Haydna i Franza Schuberta 1989, Wolfganga Amadeusa Mozarta 1992), po muzykę współczesną (1974, 1986, 1992, 1995, 2001).

 
KIEJSTUT BACEWICZ – Patron Konkursu

pianista, kameralista, kompozytor, pedagog

Urodził się 13 czerwca 1904 roku w Łodzi. Był pierwszym dzieckiem polsko-litewskiego małżeństwa Bacevičiusów. Pierwszych lekcji muzyki pobierał u swojego ojca. Kształcił się w łódzkich Liceum i Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w klasie fortepianu Antoniego Dobkiewicza. U niego kontynuował studia pianistyczne, równocześnie ucząc się kompozycji u Romana Statkowskiego i Piotra Rytla w Konserwatorium Warszawskim. Ponadto w roku 1924 rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył z tytułem magistra w roku 1931.
Czas nauki upłynął także pod znakiem koncertowania kameralnego oraz współpracy z różnymi instytucjami kultury, takimi jak Towarzystwo Muzyki Współczesnej, Towarzystwo Polskich Widowisk Artystycznych, Organizacja Ruchu Muzycznego „Ormuz” czy rozgłośnią Polskiego Radia.
W latach 1931-39 prowadził działalność pedagogiczną (w tym przez pięć lat w litewskim Kownie), publicystyczną i koncertową. Jako kameralista grał z czołowymi muzykami przedwojennej Warszawy – Stanisławą Korwin-Szymanowską, Anielą Szlemińską, Janiną Baranowicz, Tadeuszem Kowalskim i innymi. Czas okupacji spędził w stolicy, gdzie występował w polskich teatrach i kawiarniach, a także brał udział w tajnych koncertach muzyki polskiej.
Po II wojnie światowej wrócił do Łodzi. Tu uczestniczył w pracach nad restytucją szkolnictwa muzycznego. W 1945 roku zatrudniono go w konserwatorium, w którym prowadził zajęcia fortepianu i pełnił rolę akompaniatora. W tym samym czasie został dyrektorem Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, którym kierował do roku 1950. W Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej zatrudniono go w charakterze wykładowcy psychologii i etyki, a także nauki akompaniamentu i czytania a vista. Po zakończeniu okresu zarządzania szkołą średnią, zaczął pełnić w Uczelni funkcję Dziekana Wydziału Instrumentalnego (1950-57), a następnie – przez cztery kadencje – Rektora (1957-69).
W 1957 roku przyczynił się do powstania w strukturach PWSM Katedr Teorii Muzyki, Fortepianu oraz Instrumentów Orkiestrowych. Dzięki uporowi i determinacji Kiejstuta Bacewicza, z początkiem roku akademickiego 1957/58 Ministerstwo Kultury i Sztuki powołało do życia pierwszą w Polsce i przez wiele lat jedyną w kraju Katedrę Muzyki Kameralnej. Profesor kierował nią do roku 1974.
Nie porzucał działalności artystycznej, prowadząc ożywioną współpracę estradową między innymi ze skrzypaczkami Eugenią Umińską, Ireną Dubiską, Bronisławą Rotsztatówną, skrzypkami Zenonem Honorem, Zenonem Płoszajem, altowiolistami Zbigniewem Friemanem, Mieczysławem Szaleskim oraz śpiewaczkami Olgą Olginą, Teresą Żylis-Garą, Lidią Skowron, Adelą Winiarską oraz śpiewakiem Andrzejem Hiolskim. Wiele koncertował z żoną Halszką Baranowicz oraz siostrą Grażyną, z którą dokonał szeregu prawykonań i pierwszych nagrań jej utworów kameralnych. Sam komponował pieśni i utwory fortepianowe. Opublikował wiele prac naukowych z zakresu problematyki kameralistyki fortepianowej.
Kiejstut Bacewicz został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz tytułem Zasłużonego Nauczyciela. 22 maja 1993 roku Senat Akademii Muzycznej w Łodzi, w uznaniu artystycznej, naukowej i pedagogicznej wielkości, nadał Profesorowi Bacewiczowi tytuł doktora honoris causa.
Zmarł 27 sierpnia 1993 roku w Zgierzu. Spoczął w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego na Dołach w Łodzi.