Fragment publikacji:

Witraż na skrzypce i fortepian stał się drogą powrotu do źródeł inspiracji, do żywego zestawienia muzyki ze zjawiskiem plastycznym. Tworzy fundament animacji filmowej – ścieżkę montażową polifonicznej kompozycji audiowizualnej, w której elementy wystroju pałacu Akademii (nie tylko okna, ale też inne detale grające ze światłem) tworzą kontrapunkty do secesyjnie kapryśnych linii dźwiękowych. Kadrowanie obiektów, wyodrębnianie poszczególnych motywów plastycznych, ich łączenie i przenikanie się z ruchem dźwiękowym tworzą komentarz do giętkich fraz smyczka, falowania dynamiki i zmienności faktury.
Dzięki ambicjom estetyzacji otoczenia – powszechnym wśród łódzkich przemysłowców i mieszczan – odnajdujemy w pejzażu naszego miasta wiele wartościowych obiektów. […] W takim otoczeniu, w latach dwudziestych XX w. – kiedy witraże były jeszcze pełne blasku, nie nadgryzione zębem czasu – wyrastała Grażyna Bacewicz, rozwijająca swe talenty muzyczne.

Jacek Szerszenowicz